Schipper mag ik overvaren?

Donderdag 4 februari zijn we van de ene kant van het eiland Koh Samui vertrokken naar de andere kant waar we verbleven in een leuk gekleurd strandhutje direct aan de zee, een prachtige plek. Na aankomst hebben we direct een scooter gehuurd om dit deel van het eiland te verkennen. Tessa is inmiddels weer volledig hersteld dus we konden er weer vol gas tegenaan. Bewapend met de snorkels in de laadruimte van de scooter moesten we de onderwaterwereld maar weer eens flink laten schrikken van onze koppen. De bedoeling was om te gaan snorkelen bij Coral Cove Beach. De naam stond ons wel aan en het strand was ook prachtig, alleen was het vrijwel onmogelijk om hier te snorkelen. De zee was woest en onderwater was geen klap te zien. Snel vertrokken we naar het volgende strand, Crystal Beach, weer zo’n veelbelovende naam maar daar was ’t hetzelfde verhaal. Plan B werd uit Thailands Lonely Planet getoverd, verder met onze watervallen verzameling! Waterval ‘Nam Tok Na Muang’ was werkelijk waar geweldig om te zien en prijkt dan ook op nummer 1 op ons watervallenlijstje. Jos was net als een jong lammetje vrolijk aan het springen en dartelen over de keitjes van deze watervaldelta toen het noodlot toesloeg. We vonden het al zo vreemd dat deze mooie waterval gratis toegankelijk was terwijl we hebben moeten betalen voor veel mindere. Helaas moesten we Jos z’n zonnebril offeren aan de watervalgoden, en zodoende hebben we toch nog een dure entree betaald. Jos was erg aan zijn brilletje gehecht en heeft er veel verdriet aan over gehouden. Die avond begon bij Jos ook een vervelende hoofdpijn die pas bijna een week later over lijkt te zijn (zou er een verband tussen deze twee omstandigheden zijn geweest?).Voor vrijdag 5 februari hadden we een trip naar Ang Thong National Marine Park geboekt, een archipel anderhalf uur varen uit de kust van Koh Samui. Prachtige groengekleurde eilandjes verrezen voor ons uit het water, een schitterende aanblik. Op één van de 42 eilanden gingen we aan land om een berg te beklimmen die uitzicht bood over al deze eilanden. Om de top te bereiken moest eerst een pittige hike voltooid worden. Dit stond klimgeiten Jos en Tessa wel op het lijf geschreven. Na een paar tussentijdse viewpoints te hebben aanschouwd werd ons 150 meter onder de top verteld dat er te weinig tijd was om de top nog te halen, dat was even zuur. Slechts een enkeling had de tocht naar de top weten te bereiken en waarschijnlijk was die vanaf het vertrek meteen rechtop tegen de berg gerend. Nog niet helemaal uit het veld geslagen stapten we weer in de boot en zetten we koers richting het volgende eiland waar we wél een uitzicht konden bewonderen, over een schitterend lagoon binnenin dat eiland. Vervolgens konden we snorkelen, maar wij waren inmiddels betere snorkelplekken gewend dus dat was niet echt wat. Tot slot gingen we nog zeekayakken langs een paar mooie overhangende kliffen, een leuke belevenis maar dit tochtje was wel zeer kort. Toen was het tijd om weer terug te varen over een inmiddels iets wilder wordende zee. Dat was gelijk jackpot voor het bemanningslid die de ondankbare taak had om de kotszakjes uit te delen want de halve boot zag groen en geel. Ook Tessa, nog maar net hersteld van haar ziek zijn, ontkwam niet aan de zeeziekte. Gelukkig hield ze uiteindelijk toch wel alles binnen. Zaterdag 6 februari hadden we een wederzien met eiland Koh Tao. Omdat Tessa een paar dagen terug op Koh Tao naar ’t ziekenhuis moest, hebben we het eiland Nang Yuan daar voor de kust niet meer kunnen bezoeken. Met Nang Yuan hadden we dus nog een appeltje te schillen. De anderhalf uur durende tocht met de speedboot namen we op dat moment maar voor lief. De speedboot schoot over de golven en ondertussen kotste één van de grote groep chinezen, waarmee de boot afgeladen was, heerlijk van zich af. Op Nang Yuan beklommen we direct het viewpoint, vanwaar je uitzicht had over al de drie de eilandjes die verbonden worden door een zandstrand. Achter één van deze eilandjes zou een geweldige snorkelplek moeten zijn, de Japanese Garden genaamd. Wij waren wel toe aan wat Japanse invloeden want de Chinezen zijn we inmiddels spuugzat. Laat duidelijk zijn dat we niet alle Chinezen over één kam willen scheren, maar onze ervaringen met dat volk hier in Thailand zijn nog niet echt positief te noemen. Helaas bood de Japanse Tuin ons geen uitvlucht want vanwege de inmiddels zeer ruwe zee was snorkelen daar op dat uur niet toegestaan. Niet getreurd, aldus de gids van onze trip, we zouden nog een mooie snorkelplek bij Koh Tao aandoen op de terugweg. Deze plek was niet ver gelegen van de plaats waar wij eerder al tijdens ons verblijf op Koh Tao zeer succesvol hadden gesnorkeld, en ook dit was weer een juweeltje. Prachtig koraal en veel mooie vissen. Het nadeel was echter dat we snorkelden vanaf de boot en niet vanaf de wal, dus het was gelijk erg diep en de mooiste vissen zaten natuurlijk het diepst. Jos probeerde deze diepte nog wel te bereiken en dat lukte hem ook een aantal keer maar wanneer je gewend bent geraakt om door de snorkel onder water te ademen en dat kan dan ineens niet meer, dan moet je een slok zout water op de koop toe nemen. De terugreis naar Koh Samui was misschien nog wel het spectaculairst van de hele trip. De zee was inmiddels zo wild dat de speedboot alle zeilen motoren moest bijzetten om ons heelhuids over te brengen. Een nat pak was gegarandeerd want het water spatte alle kanten op. En als je niet uitkeek spatte er niet alleen water om je oren want ook dit keer waren de kotszakjes niet aan te slepen. En waar Tessa de eerste tien minuten nog triomfantelijk genoot van deze wildwaterattractie zat zij ook even later met een kotszakje in de hand te kreunen. Wederom wist ze alles binnen te houden maar dat kon niet gezegd worden van ongeveer de helft van de medepassagiers. Jos overleefde ook dit keer de barre zeereis, maar werd prompt hondsberoerd in de slechts tien minuten durende autoreis terug naar onze hut, verschil moet er wezen, niet waar?Voor zondag 7 februari was er een nog wildere zee voorspeld en dus konden we onze borst weer natmaken (hopelijk alleen figuurlijk) want we zouden de overtocht maken naar het dichtbij gelegen Koh Phangan, ook wel bekend van de Full Moon Party. Wij gingen ook voor party naar dit eiland, niet voor de Full Moon Party, maar voor het kleine broertje, de Black Moon Party. De voorspellingen bleken maar al te waar want we waren de haven nog niet uit of onze, toch nog best wel grote, veerpont had golven tot wel vijf meter hoog te trotseren. Slechts een enkeling wist deze reis met een triomfantelijk gezicht te doorstaan. Jos en Tessa behoorden niet tot die kleine groep enkelingen. Zonder te kotsen, maar wel flink beroerd zetten we dolblij voet aan wal op Koh Phangan. ’s Avonds zou de Black Moon Party plaatsvinden op een nabijgelegen strand. Rond een uur of half 12 liepen we die kant op en zagen we bij binnenkomst al heel veel mensen beschilderd met neonverf. Wij skipten deze toch wel prijzige versiering en liepen direct door naar de bar. Hier bestelden we een bucket met wodka-jus. “Wat is in vredesnaam een bucket?” horen we sommigen zich afvragen. Nou, overdag spelen kinderen op het strand met een emmertje om zandkastelen te bouwen, deze avond zopen alle mensen drank uit zon stukje speelgoed. Het spreekt voor zich dat je niet veel van zulke emmertjes nodig zult hebben om goed lazarus te worden, maar vanwege Jos zijn nog steeds aanhoudende hoofdpijn en Tessa die nog niet zo heel lang hersteld was van haar ziek zijn hielden wij het bij deze bucket die we samen deelden en waar we de hele avond over gedaan hebben. Op dit feest waren ook weer mooie vuurshows te zien die we ook al op Koh Chang hadden meegemaakt (en waar ze mooier waren) maar de enige noviteit wat dat betreft was wel het vuurspringtouw. Zoals gezegd, een springtouw die in de fik stond en waar half zatte en leipe lui overheen sprongen en hoopten dat ze geen brandwonden opliepen, heerlijk om te aanschouwen vanaf een afstandje. Dit feest had alle ingrediënten voor een geweldige party, met een mooie kleurrijke psychedelische aankleding, een DJ-booth, pompende beats en zand onder je voeten. En als je een beetje wou chillen was dat geen probleem, dan ga je erheen en was je niet alleen, want ze hadden drank en drugs, ja heel veel drank, en nog meer drugs. Blijkbaar moest je een beetje in die sferen zijn om er op en top van te kunnen genieten, en dat zaten wij niet. De muziek werd op een gegeven moment een beetje te eentonig en toen onze bucket op was, hielden wij het ook maar weer voor gezien. Langs het strand liepen we terug naar ons onderkomen. De volgende dag, 8 februari, werden we vrij fris wakker en hebben we met de scooter een groot deel van het eiland verkend. Ook bij dit eiland zou een klein eilandje zijn waar je over een zandstrand naar toe zou kunnen lopen, maar daar aangekomen bleek de zee te wild en was lopen onmogelijk. We vervolgden onze reis naar de waterval ‘Nam Tok Phaeng’ met een mooi viewpoint, maar deze haalde het niet bij eerder bezochte watervallen. Op de ochtend van dinsdag 9 februari werden we om 6 uur opgepikt bij ons hostel om onze reis voort te gaan zetten richting Krabi. Krabi is aan de andere kant van het zuidelijke deel van Thailand. Hiervoor moest eerst de boot naar het vaste land genomen worden. Gelukkig was de zee weer kalm en konden we nog even een oogje dicht doen op de boot. Op het vaste land aangekomen volgde een 2 uur durende busreis en arriveerden we net na het middaguur in Krabi. Nadat we een leuk hostel hadden gevonden in het centrum wilden we in de namiddag nog graag de stranden van Railay bezoeken. Railay staat bekend om zijn levendige klimmersscene. Railay is omgeven door lijmstenen kliffen die de stranden een unieke ansichtkaartachtige aanblik geven. Het strand van Railay-West is er één uit het boekje, en als je denkt dat het niet mooier kan dan was daar het strand van Phra Nang, die je echt het gevoel geeft dat je Expeditie Robinson bent binnengewandeld. Woensdag 10 februari hebben we een scooter gehuurd om richting Emerald Pool te rijden. Die ligt maar liefst 50 kilometer van Krabi, maar met €2 benzine kom je in Thailand een heel eind. Emerald Pool is een prachtige bron gelegen in de jungle, gevuld met roomachtig water waarvan wordt beweerd dat het water helende mineralen bevat. Voor Jos was dit een geschenk uit de hemel, want of dat van die helende werking nu een fabeltje is of niet, na een duik in dit lekkere water verdween zijn hoofdpijn als sneeuw voor de zon. Als een kind zo blij was Jos hierna, want de hoofdpijn was soms zo erg dat zijn kop wel uit elkaar kon knallen.Met frisse moed kunnen we onze reis nu weer voortzetten, morgen ligt het volgende eiland, Koh Lanta op ons pad. Morgenvroeg hebben we eerst nog een kayaktripje door de mangrovebossen bij Ao Thalane voor de boeg, en daarna varen we de havens van Krabi uit.Hoe het kayakken was, en hoe Koh Lanta zal zijn, lezen jullie in het volgende verslag. Morgen vragen we de schipper weer of we mogen overvaren, en daar zullen we dan toch echt keiharde knaken voor moeten neerleggen, al kunnen we proberen of hij hinkelen of kruipen ook als een goede betaling ziet.Gegroet,
Tessa & Jos