Possum nummero 47!

Het was even geleden dat we een bericht hebben geplaatst, daarom wordt dit een extra lange blog! De volgende morgen in Dunedin zijn we verder het nabijgelegen schiereiland opgereden. Op het uiterste puntje van het schiereiland waren albatrossen, pinguïns en zeeleeuwen te vinden. De pinguïns en de albatrossen waren te zien wanneer je een georganiseerde tour ging doen. Maar de zeeleeuwen konden we zo al zien. We vonden de prijzen van de tours voor de pinguïns en albatrossen iets te hoog, dus die hebben we laten zitten. Al meent Tessa wel een albatros te hebben zien vliegen door de lucht.
Nadien reden we door de binnenstad van Dunedin, op weg naar het stationsgebouw. Dit gebouw moest een architectonisch hoogstandje zijn die wij weleens van dichterbij wilden zien. Tessa vond het gebouw helemaal geweldig, er stopte op dat moment net een ouderwetse trein die deed denken aan Harry Potter om het plaatje compleet te maken. Jos vond dat het station wel wat weg had van station Ommen, oftewel, niet veel bijzonders.
De volgende stop was de steilste straat ter wereld, Baldwin street, die echt zo steil was dat je der steil van achterover slaat. Gauw gingen wij weer verder want we wilden vandaag zover mogelijk komen op onze reis naar het westen. De route was prachtig, en zo nu en dan stopten we langs de kant van de weg om van het uitzicht te genieten en als echte toeristen natuurlijk even een foto te maken.
Na een ietwat koelere nacht in het plaatsje Omarama vervolgden we onze weg in de richting van Queenstown. Onderweg staken we de Lindis Pass over, een erg mooi gebied waar we ook een aantal keren moesten stoppen om het vast te leggen. De bestemming van vandaag was Queenstown, het stadje dat bol staat van de adrenaline en de dus bijbehorende buitensportactiviteiten. Wij hadden een camping opgezocht die als decor heeft gestaan voor een scène uit Lord of the Rings, The Two Towers. Om precies te zijn de scène die Ithilien Camp heet en waar Frodo, Sam en Gollum het gevecht aanschouwen tussen Faramir’s strijders en meerdere Oliphaunts, maar dat terzijde.
De camping lag op een daalders plekje aan het Wakatipu meer, waarvan het water zo schoon is, dat als je er je glas in dipt het schoner is dan het bronwater wat je in de winkel koopt.
Omdat we redelijk op tijd in de middag aan kwamen op de camping hadden we alle tijd om de beste plek uit te zoeken. De eerste plek was niet super, op de tweede plek waaide onze tent weg tijdens het opzetten, op de derde plek stond ook behoorlijk wat wind. Viermaal was pas scheepsrecht, een rustige stek in het bos, op een soort van open plek waar het helemaal windstil was. Onze tent en spullen konden er precies staan, maar behalve dat was er niet veel ruimte meer over. En terwijl her en der mensen hun tenten en andere spullen uit de bosjes visten, lagen wij keurig uit de wind.
Het werd al gauw koud, dus wij gingen vroeg de tent in om Lord of The Rings nog maar eens te zien, nog mooier als je in de omgeving zelf bent op dat moment! Om een uur of 1 ’s nachts, toen we al lagen te slapen, werden we ineens opgeschrikt door een geluid rond onze tent. Het geluid van geritsel en trippelende voeten. Nu is Jos wel wat gewend van het nachtvissen, maar dit beest klonk toch wat groter dan de gemiddelde Overijsselse Vecht-rat. Al gauw waren het er meer dan één die rond onze tent slopen, en die niet heel erg bang waren voor onze geluiden, die we maakten om ze af te schrikken. Een lampje hield ze voor een tijdje op een afstand, maar toen ze daar ook aan gewend waren gingen ze helemaal los rond onze tent. We jaagden ze telkens weg, dan hadden we weer rust, en even later waren ze er weer. Om 3 uur in de nacht moest Tessa naar de wc, schijtsbenauwd, en die nam het lampje mee. Jos bleef achter om de tent te bewaken (in het donker), maar Tessa was nog niet weg of Jos was gelijk omsingeld, wat een kabaal! Ze liepen soms direct aan de andere kant van het dunne tentdoek en soms leek het alsof ze aan de tent liepen te knagen. Het liep pas echt de spuigaten uit toen we ook geluid boven onze hoofden hoorden, zaten ze soms bovenop de tent? Dat was toch echt wel de druppel, wij wilden weg daar! We hebben gekeken of de kust veilig was, zo de tent opgepakt en buiten het bos weer neergezet. Terwijl we daar mee bezig waren leek het wel of het bosje waar we even daarvoor nog in sliepen omgeploegd werd. De beesten sprongen van boom tot boom en maakten een kabaal van jewelste, en jaagden ons zo de bebossing uit. Jos had geen lenzen in of bril op, dus die was zo goed als blind, maar Tessa wist de snorharen te tellen van deze uit de kluiten gewassen ratten, die in Nieuw-Zeeland beter bekend staan als Possums. Op onze nieuwe plek waaide het helaas met windkracht 10, dus we waren bang dat we ’s ochtends in het Wakatipu meer zouden liggen, of dat onze tent zou uitscheuren. Gelukkig viel dat nog wel mee, maar zonder al te veel slaap gingen we de volgende morgen op weg naar een canyoning uitstapje. Deze vond plaats op steenworpafstand van de camping, en was kort, maar zeer spectaculair. We sprongen van grote hoogten, of vlogen aan een zipline van de ene naar de andere kant van de canyon, met als hoogtepunt een jump door een waterval.
Tijdens het rijden tellen we hier de dode possums die op de weg liggen. De possum moet wel herkenbaar zijn, anders telt die niet mee. We zitten nu op possum nummero 47! Onze volgende bestemming was Milford Sound, dat ongeveer 300 kilometer rijden van Queenstown ligt, maar zoals de kraai vliegt slechts 70 kilometer. Op deze dag maakten we een overnachtingstop in Mossburn, om de volgende ochtend vroeg weer te vertrekken. De weg erheen is prachtig, en leid je langs mooie bergen, prachtige spiegelmeren en met geweldige uitzichten op de fjorden, de beste tot nu toe. Vlak voor Milford Sound moet je door een tunnel. Deze tunnel zit vaak helft van het jaar dicht vanwege winterse weersomstandigheden. Daar aangekomen hebben we een boottocht geboekt. Tijdens deze boottocht kwamen we prachtige bergen en watervallen tegen. Op sommige plekken was het zelfs 300 meter diep en bepaalde bergen zelfs 2500 meter hoog. Milford Sound stond vorig jaar op nummer 11 van de meest natte plekken op aarde. Volgens de gids had iemand zijn geluksonderboek aan, want we hadden prachtig weer. We hadden zelfs nog meer geluk, want we zagen zelfs dolfijnen. Helaas lukte het Jos niet om de dolfijnen goed op de foto te krijgen. Het was zelfs nog knapper om ze niet op de foto te krijgen dan wel. De hele boot heeft de dolfijnen mooi op de foto, behalve wij, haha. Na deze prachtige dag zijn we weer richting Mossburn vertrokken. Omdat het afgelopen nacht had gevroren hebben we toch maar een huisje gehuurd voor deze nacht. De volgende morgen zijn we richting Queenstown vertrokken. We hebben daar een afspraak gemaakt bij Specsavers voor Jos. Jos heeft sinds we in Nieuw-Zeeland zijn last van dubbelzicht. De opticien heeft uitgebreid de ogen van Jos getest. Volgens de opticien was er niets mis met de ogen van Jos of met de bril. Alles was gezond en prima. Wel maakte de opticien zich grote zorgen en we kregen een doorverwijzing naar het ziekenhuis in Christchurch. Daar schrokken we erg van. Die avond en de volgende morgen zijn we richting Christchurch gereden (500 kilometer verderop). Ondertussen zitten we hier alweer zes dagen. En zijn we al drie keer bij het ziekenhuis geweest. Wat ze tot nu toe hebben kunnen vinden gaat het waarschijnlijk om een verlamming van de zesde zenuw achter het oog. Gisteren (maandag 7 maart) heeft Jos een MRI-scan gehad. Het is nu wachten op de uitslag hiervan. Daarna kunnen we beslissen of we de reis kunnen vervolgen of dat er meer actie moet worden ondernomen. We wachten dus af en hopen natuurlijk op goed bericht. We willen jullie vanuit Nieuw-Zeeland bedanken voor jullie steun. Dat doet ons zeker goed.